من همیشه بطورنه چندان آشکارخواسته ام
ازمحدودیت هایم فراتر بروم.
همیشه فکرمیکردم اگر یکروز این اتفاق بیفتد،
دیگرموهایم رانمیبافم،
تمام مدت کفشهای ورزشی پایم نمیکنم
وهمان غذای هرروزی رانمیخورم .
آنموقع،تولددوستانم رابه یادخواهم داشت،
فتوشاپ یادمیگیرم و نمیگذارم دخترم
موقعصبحانه خوردن تلویزیون تماشا کند،
شکسپیر میخوانم، وقت بیشتری رابه خنده وتفریح میگذرانم،
ادب رابیشتر رعایت میکنم،
بیشتر از موزه ها دیدن میکنم
و دیگر از رانندگی نمیترسم.
تاریخ : شنبه 99/2/6 | 10:10 عصر | نویسنده : joddy | نظر
.: Weblog Themes By Pichak :.
